Warto

Żył za dni Heroda, króla Judei, pewien kapłan imieniem Zachariasz, ze zmiany Abiasza. Miał on żonę, jedną z córek Aarona. Jej imię - Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga, nienagannie żyli według wszystkich przykazań i nakazów Pana. Dzieci nie mieli, bo Elżbieta była niepłodna. Oboje posunęli się już w latach. Kiedy Zachariasz według kolejności swojej zmiany spełniał przed Bogiem czynności kapłańskie i zgodnie ze zwyczajem kapłańskim otrzymał przez losowanie przywilej wejścia do przybytku Pańskiego dla spalenia kadzidła - w czasie tego okadzania cała reszta ludu modliła się na zewnątrz - pokazał się mu anioł Pański, stanąwszy po prawej stronie kadzidlanego ołtarza. Zmieszał się Zachariasz na jego widok i strach go zdjął. Anioł odezwał się do niego: "Nie bój się, Zachariaszu, twoja modlitwa została wysłuchana. Elżbieta, twoja żona, urodzi ci syna. Nazwiesz go imieniem Jan. Radość nastanie dla ciebie i wesele. Z jego narodzin wielu cieszyć się będzie, bo wielki on będzie przed Panem. Nie będzie pił wina ani sycery, już w łonie swojej matki napełniony zostanie Duchem Świętym. Wielu synów Izraela nawróci do Pana, ich Boga. Podążać on będzie przed Nim z duchem i mocą Eliasza, aby serca ojców zwrócić do dzieci, a nieposłusznych - do roztropności sprawiedliwych, aby przysposobić Panu lud w pełni gotowy" (Łk 1,5-17)

Z posłuszeństwa Bogu rodzą się wielkie rzeczy. W zaufaniu Bogu znajduje się ogromna moc powodująca, iż niemożliwe staje się możliwym. A wszystko to nie tylko dla chwały Stwórcy, lecz również dla dobra człowieka, dla którego nastaje „radość i wesele”. Ona rozlewa się dookoła, staje się znakiem łaski. Łaska przemienia. W historii Zachariasza i Elżbiety, ale i w historii zbawienia tym znakiem był Jan Chrzciciel. Nie daremnie jego imię w jęz. hebrajskim znaczy: „Bóg jest łaskawy”.

Sytuacja ludzi w podeszłym wieku, którzy nie posiadali dzieci, była w społeczeństwie żydowskim tragiczna. Nie mieli bowiem pomocy i wsparcia. Ponadto niepłodność uważana była za karę Boga. Wobec takiej sytuacji, człowiek może przybrać dwie skrajne postawy wobec Boga: bunt albo wiarę, iż może On zmienić sytuację. Zachariasz i Elżbieta byli „sprawiedliwi” wobec Boga, żyli Jego wskazaniami, modlili się, służyli Stwórcy. Taka postawa musi przynieść w końcu owoce. Przekraczające nasze najśmielsze marzenia.

Nie pytaj więc: czy warto wierzyć? Warto. Wbrew wszystkiemu. A owoce tej wiary objawią się w odpowiednim czasie. Może i późno (jak to było u staruszków Zachariasza i Elżbiety), ale poprzez to przyniosą jeszcze większą radość.