Bezdroża

Tego samego dnia dwóch z nich szło do wsi zwanej Emaus, odległej od Jeruzalem sześćdziesiąt stadiów. Rozmawiali sobie o tym wszystkim, co się wydarzyło. W czasie ich rozmowy i rozważań sam Jezus przybliżył się i zaczął iść z nimi. Lecz ich oczy tak były zajęte, że Go nie poznali. Zapytał ich: "Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą idąc?" Przystanęli smutni. Jeden z nich, imieniem Kleofas, odezwał się do Niego: "Chyba tylko ty jeden mieszkasz w Jeruzalem i nie wiesz, co się w tych dniach tam wydarzyło!" Zapytał ich: "Co takiego?" Powiedzieli Mu: "Chodzi o Jezusa z Nazaretu. To był Prorok, Człowiek możny w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu. I jakże możliwe, że nasi arcykapłani i starsi wydali Go na wyrok śmierci i ukrzyżowali Go! A myśmy się spodziewali, że On będzie tym, który wyzwoli Izraela. A tymczasem po tym wszystkim już trzeci dzień mija, jak to się stało. Ale niektóre z naszych kobiet zadziwiły nas, bo wcześnie rano były przy grobowcu i nie znalazły Jego ciała. Przyszły i powiedziały, że nawet aniołów widziały, którzy mówią, że On żyje. Poszli wtedy niektórzy z naszych do grobowca i zastali wszystko tak, jak powiedziały te kobiety. Jego nie zobaczyli". Wtedy On odezwał się do nich: "O, bezmyślni i tak tępego serca, że nie wierzycie w to wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż nie trzeba było, aby Mesjasz doznał tego wszystkiego i aby wszedł do swojej chwały?" I wyłożył im dotyczące Go we wszystkich Pismach [słowa], zaczynając od Mojżesza i wszystkich proroków. Tak doszli do wsi, do której zmierzali. Wtedy On zaczął udawać, że chce iść dalej. Oni jednak nakłonili Go, mówiąc: "Zostań z nami, bo wieczór blisko, dzień już się przechylił". Wszedł zatem, aby z nimi zostać. Kiedy z nimi zasiadł do stołu, wziął chleb, pobłogosławił, połamał i podał im. Wtedy ich oczy się otwarły i poznali Go. On jednak im zniknął. Wtedy mówił jeden do drugiego: "Czyż nasze serce nie płonęło w nas, gdy z nami rozmawiał w drodze i gdy wykładał nam Pisma?" I zaraz, tej samej godziny, wstali i wrócili do Jeruzalem. Tu zastali zgromadzonych Jedenastu i innych z nimi, którzy mówili, że Pan rzeczywiście zmartwychwstał i że pokazał się Szymonowi. Oni ze swojej strony opowiedzieli o wszystkim, co się wydarzyło w drodze i jak dał im się poznać przy łamaniu chleba (Łk 24,13-35)

Podczas spotkań ze Zmartwychwstałym, początkowo bywa często nierozpoznawalny. Lub mylony z kimś innym. Dodatkowo tymi, którzy mają trudności w rozpoznaniu Jezusa, są Jego najbliżsi uczniowie. Znali Go przecież bardzo dobrze. Byli blisko. A pomimo tego, nie są w stanie Go rozpoznać.

Po pewnym czasie przychodzi jednak moment rozpoznania; przejrzenia, światłości umysłu oraz serca. Kiedy? Maria Magdalena rozpoznała w ogrodniku Jezusa, gdy wypowiedział jej imię. Dwoje uczniów w drodze do Emaus rozpoznało Jezusa w momencie łamania chleba. Może po ranach krzyżowych, które znajdowały się na Jego dłoniach? Może łamał chleb w sobie właściwy tylko sposób?

Owo łamanie chleba, poprzedzone wyjaśnianiem Pism, jest odpowiedzią Chrystusa na zawiedzione nadzieje, strach, bezsens życia jaki pojawił się po śmierci Nauczyciela. Żywa obecność Mesjasza zawarta jest w prostych, zbawczych misteriach zostawionych wspólnocie wierzących, ku pokrzepieniu serc.

Spodziewamy się wiele. A nie potrzeba wiele, lecz tylko jednego: do końca uwierzyć Chrystusowi, który przez swoje chwalebne zmartwychwstanie już zwyciężył świat. W tym zawiera się cała nadzieja chrześcijan.