Polityczny pasjans

Większość Judejczyków, którzy przyszli do Marii, po ujrzeniu tego, co uczynił, uwierzyło w Jezusa. Niektórzy z nich natomiast poszli do faryzeuszy i opowiedzieli im, czego Jezus dokonał. Arcykapłani zatem i faryzeusze zwołali Radę i mówili: "Co zrobimy, bo ten Człowiek czyni wielkie znaki? Jeśli Go tak zostawimy, wszyscy w Niego uwierzą. Przyjdą Rzymianie i zniszczą i to nasze miejsce, i naród". Wtedy jeden z nich, Kajfasz, będący arcykapłanem tego roku, przemówił do nich: "Wy niczego nie pojmujecie. Nie rozumiecie, że lepiej dla was, aby jeden człowiek umarł za naród, niż żeby cały naród zginął". A nie powiedział tego tak sam z siebie, lecz jako arcykapłan tego roku wyrzekł proroctwo, że Jezus umrze za naród, a nie tylko za naród, lecz także po to, aby w jedno zgromadzić rozproszone dzieci Boga. Tego zatem dnia postanowili, że Go zabiją (J 11,45-57)

Cud wskrzeszenia Łazarza był wyraźnym znakiem mocy Jezusa, nie mógł więc nie wywołać kontrowersji, zdziwienia, zastanowienia nad osobą Nazareńczyka. U jednych wzbudził wiarę, u innych przeciwnie – niepokój. Zwłaszcza u żydowskiej arystokracji religijnej. Taka manifestacja mocy Bożej przysporzyła Jezusowi rozgłosu i wielu zwolenników. Obawiali się, że może On wykorzystać to do wzmocnienia swojej pozycji. Tak myślą politycy, ludzie pragnący władzy, zapatrzeni jedynie w swoje interesy oraz słuszność swoich idei.

Owo stwierdzenie Kajfasza jest tego dowodem. Nie szukał on, ani ludzie jemu poddani, dobra narodu, lecz chcieli zachować swoje wpływy i patrzyli jedynie na dobro swoich interesów. Znowu obłuda, kłamstwo, fałsz. Takie zaślepienie powodowało, że Chrystusa pojmowali jako politycznego przeciwnika, chcącego zagrabić ich władzę.

Jezus nie uzurpował sobie żadnej władzy ani miejsca w polityce. Ogłaszał królestwo, lecz królestwo dusz. I nie tylko żydowskich, lecz wszystkich ludzi, którzy otworzą się na Dobrą Nowinę o zbawieniu. Którzy uwierzą w Mesjasza i potwierdzą to swoim codziennym życiem. Za nich umrze. By oni mogli prawdziwie żyć.

Okazuje się, że możemy obojętnie, a nawet wrogo przechodzić wobec wielkich dzieł Pana, jakie czyni pośród nas. Udawać ślepych, po swojemu tłumaczyć Jego misję w wygodny dla nas sposób. Po swojemu politykować nad Chrystusem, zamiast Go naśladować.

Chrześcijanie oraz ich wiara mają stawać się dla innych cudem istnienia miłości Jezusa: prostej, szczerej, wytrwałej, przebaczającej, cierpliwej. Tylko taka wiara połączona z miłością jest znakiem zapytania dla świata, wskrzesza innych do życia. I na pewno nie jest politykowaniem, ani rozpatrywaniem własnych korzyści. Do takiej miłości zaprasza nas i przynagla miłość Chrystusowa.