Ku wolności!

      Zaczął więc Jezus głosić do tych Judejczyków, którzy Mu wierzyli: "Jeśli wytrwacie w mojej nauce, będziecie naprawdę moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda wolnymi was uczyni". Odpowiedzieli Mu: "Jesteśmy potomstwem Abrahama! Nigdy nie byliśmy niczyimi niewolnikami! Jakże Ty możesz mówić: "Wolnymi się staniecie"?" Jezus im odpowiedział: "O tak, zapewniam was, że każdy, kto grzech popełnia, jest niewolnikiem grzechu. Niewolnik nie przebywa w domu na stałe, syn na stałe przebywa. Jeśli zatem Syn wolnymi was uczyni, będziecie naprawdę wolni. Wiem, że jesteście potomstwem Abrahama; jednak chcecie mnie zabić, bo moje słowo nie znajduje w was miejsca. Co zobaczyłem u Ojca, głoszę, a wy czynicie, co usłyszeliście od [waszego] ojca". Na to Mu powiedzieli: "Abraham jest naszym ojcem!". A Jezus im rzekł: "Gdybyście byli dziećmi Abrahama, czyny Abrahama byście spełniali. A tymczasem chcecie mnie jako człowieka zabić, bo prawdę wam powiedziałem, którą usłyszałem od Ojca. Tego Abraham nie czynił. Wy spełniacie czyny waszego ojca". Odpowiedzieli Mu: "My nie z cudzołóstwa się narodziliśmy, jednego mamy Ojca: Boga!". Jezus rzekł im na to: "Gdyby Bóg był waszym Ojcem, miłowalibyście mnie, bo ja od Ojca wyszedłem i przybywam. Nie od siebie samego przyszedłem, lecz On mnie posłał (J 8,31-42)

 

Nieporozumienie pomiędzy Jezusem a mieszkańcami Judei narasta. Boją się wyjść z zastanego porządku, zaścianków swojego myślenia, by dopuścić do głosu wiarę w Mesjasza Jeszuę z Nazaretu. Być może po prostu nie chcą, obawiając się przynoszonej przez Niego nowości.

Dysputa o wolności. Judejczycy pojmują temat na gruncie historii oraz ich tradycji. Mienią się potomstwem Abrahama i dlatego są wolni. A Jezus, abstrahując od historii, mówi o wolności w sensie duchowym. Taka wolność jest źródłem prawdziwego szczęścia. Tylko człowiek wolny na sposób duchowy, potrafi kochać. Chrystus naucza, że taką wolność czyni w nas prawda. Prawda, którą przynosi Ewangelia. Zatem „Syn czyni nas wolnymi”.

Zabijając w sobie Jezusa i Jego Ewangelię oddalamy się od prawdy wyzwalającej nas od niewoli naszych grzechów oraz popełnianego zła. Kiedy Słowo nie znajduje gościny naszego serca, pozostaje wieczna tułaczka po życiu. Łatwo wtedy zbłądzić. Łatwo stworzyć swój mały, iluzoryczny i hermetyczny świat, z własnym systemem wartości niekoniecznie służących dobru. W ten sposób niektórzy oddalają się od wiary, choć sami siebie nazywają wierzącymi. Jednak cóż to za wiara, gdy opiera się jedynie na zapatrzeniu w siebie i swoje racje, jedynie słuszne i nie dopuszczające do głosu Prawdy?