Krajobraz życia z górą w tle

       Jezus na to im rzekł: "Miejcie wiarę w Boga. Zapewniam was: kto rozkaże tej górze: "Unieś się i rzuć się w morze", a nie będzie się wahał w swoim sercu, lecz będzie wierzył, że stanie się, co rozkazuje, stanie się mu. Dlatego mówię wam: wierzcie, że wszystko, o co się modlicie i prosicie, już otrzymaliście i będziecie mieć. A kiedy stajecie do modlitwy, przebaczcie, jeśli coś macie przeciw komukolwiek, aby także wasz Ojciec, Ten w niebie, przebaczył wam wasze przewinienia" (Mk 11,22-25)

 

Lekcja wiary dla uczniów. Wyrzut sumienia dla nas. Że nie wierzymy do końca obietnicom Boga. I wcale nie chodzi tutaj o jakieś geograficzne szczyty, lecz o piętrzące się przed nami góry naszych nierozwiązanych problemów. Przepychamy je sami, chcemy obejść, zapomnieć o wznoszących się przed nami przeszkodach. Tak stale, bez żadnych rezultatów. Aż w końcu przyzwyczajamy się do tych nieporuszonych wzniesień, ustajemy w trudzie ich przesuwania, wmawiając sobie, że to przecież niemożliwe.

„Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia!” (Flp 4,13) – i Paweł faktycznie mocą wiary w Pana oraz modlitwą usunął ze swojej trudnej drogi wiele gór. Pan Bóg zna nasze pragnienia i problemy zanim je wypowiemy. Lecz i my musimy prosić o pomoc w tym, co nas nurtuje. I to z czystym sercem, tzn. z uporządkowaną relacją wobec drugiego człowieka. 

A tak by się chciało wiarą góry przenosić!... A w codzienności nawet niewielki pagórek stoi przede mną nieruchomo jak stał. Za mało we mnie widać wiary. Nie pozostaje nic innego, jak powtarzać do ucha Jezusa za apostołami: „Wierzymy, lecz przymnóż nam wiary!” (zob. Łk 17,5)