Prorocko

Powiedział też: "O tak, oświadczam wam: żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Prawdą jest to, co wam powiem: wiele było w Izraelu wdów za dni Eliasza, kiedy to niebo zamknęło się na trzy lata i sześć miesięcy i nastał wielki głód w całym kraju, a do żadnej z nich Eliasz nie został posłany, tylko do owdowiałej kobiety w Sarepcie Sydońskiej. Tak samo wielu było w Izraelu trędowatych za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie doznał oczyszczenia, tylko Naaman Syryjczyk". Kiedy to usłyszeli, wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Wstali i wyrzucili Go z miasta. Poprowadzili Go aż na urwisty stok góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić w przepaść. On jednak przeszedł pomiędzy nimi i oddalił się (Łk 4,24-30)

Chrystus uważany był powszechnie za proroka, ze względu na dzieła jakie wypełniał pośród ludzi. Były to dzieła obecności Boga, który uzdrawia i naucza swój lud. Niektórzy potrafili uznać w Nim obiecanego Mesjasza. Chrystus posiadał swoją tożsamość Bożego Syna, integralnie połączone człowieczeństwo oraz bóstwo.

Jednak przedstawia siebie jako proroka, aby uwypuklić swoją misję również prorocką. Akcentuje w niej nastawienie do pogan. W Jezusowej misji także i oni znajdują się w gronie odkupionych. Również do nich przychodzi Mesjasz z ofertą zbawienia; uzdrowienia i Bożej protekcji.

Eliasz i Elizeusz. Mistrz i uczeń. Obydwoje prorocy. Imię pierwszego oznacza: „Jahwe jest Bogiem”, drugiego: „Bóg jest wybawieniem”. Ów prorocki program zawarty w wymowie imion proroków, można przypisać też Jezusowi. Bo w Jezusie Bóg wybawia i objawia się jako jedyny Bóg w trzech Boskich Osobach. Jest przecież Emmanuelem, „Bogiem z nami”.

Bywalcy synagogi są zagniewani z powodu słów Jezusowych o obecności pogan w gronie zbawionych. Dla nich bowiem byli na swój sposób wyklęci i wyłączeni spod opieki Jahwe.

Wyrzucony za miasto Jezus stał się bezdomny, solidaryzując się ze wszystkimi odrzuconymi na margines życia społecznego. Owa solidarność z cierpiącymi jest też potwierdzeniem faktu, iż Bóg troszczy się o swoje dzieci, niezależnie od ich pochodzenia.

Dostrzec w Jezusie tylko proroka to zbyt mało. Trzeba ujrzeć w Nim Zbawiciela, obecnego zwłaszcza tam, gdzie cierpią ludzie. Można Go przyjąć do serca jako jedynego Zbawcę, ale można też próbować wrzucić Go w przepaść, by zapomnieć, uciec, zniszczyć. Ale wtedy można przegrać swoje życie, gdy Jezus przejdzie obok nas i oddali się.