Powroty

A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec rzekł do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. I zaczęli się bawić (Łk 15,20-24)

Chwila powrotu. Nie tyle zaplanowana, co będąca konsekwencją wcześniejszej, mocnej decyzji syna, który gdzieś się w sobie pogubił. Tą decydującą chwilą było spojrzenie w siebie; wejście w siebie oraz odkrycie, kim tak naprawdę jest ojciec. Uznanie swojego błędu oraz odwaga przyjęcia jego konsekwencji. Najdłuższa podróż człowieka to ta z jego rozumu do serca.

Ojciec jako pierwszy ujrzał syna. Wzruszył się, spontanicznie, serdecznie (tj. z sercem!) wita syna. Jest dla niego nie intruzem, obcym wyrzutkiem, lecz kimś nowonarodzonym, wskrzeszonym z martwych. Dlatego przywraca mu utraconą przez niego samego godność.

Piękno spotkania w miłości wzajemnej. Nieocenione. Najważniejsze. Miłość nie pamięta złego… Przebacza zawsze. Ożywia. Tworzy wspólną przyszłość. Tak nas miłuje Ojciec. A my, jak miłujemy? Czy choć na tyle, aby powrócić w miłosierne ramiona Miłości?