Zapytanko

Kiedy zjedli śniadanie, Jezus zapytał Szymona Piotra: "Szymonie, [synu] Jana, czy miłujesz mnie bardziej niż ci tutaj?" Odpowiedział Mu: "Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham". Rzekł mu: "Paś jagnięta moje". Po raz drugi zapytał go: "Szymonie, [synu] Jana, czy miłujesz mnie?" Odpowiedział Mu: "Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham". Rzekł mu: "Bądź pasterzem mych owiec". Po raz trzeci go zapytał: "Szymonie, [synu] Jana, czy mnie kochasz?" Zasmucił się Piotr, że po raz trzeci go zapytał: "Czy mnie kochasz?", i tak Mu odpowiedział: "Panie, Ty wszystko wiesz, Ty widzisz, że Cię kocham". Rzekł mu Jezus: "Paś owce moje. O tak, oświadczam ci: gdy byłeś młodszy, sam się przepasywałeś i chodziłeś, gdzie chciałeś; kiedy się zestarzejesz, wyciągniesz swe ręce i inny cię przepasze, i pójdziesz, gdzie byś nie chciał". A powiedział tak wskazując, jaką śmiercią odda chwałę Bogu. Później, po tych słowach, rzekł mu: "Chodź ze mną" (J 21,15-19)

Miłość i przyjaźń są ze sobą połączone. Właściwie przyjaźń jest doskonałą formą miłości. Lecz może też istnieć przyjaźń bez głębokich relacji, oparta jedynie na powierzchownym przywiązaniu i przemijających uczuciach.

Wydaje się, że Piotr nie zrozumiał intencji i zapytania Nauczyciela. Ten pytał bowiem o prawdziwą, głęboką miłość (agape). A apostoł Piotr jakby zbywał; nie rozumiał (albo nie chciał zrozumieć?) Jego intencji. Dlatego odpowiada, że owszem, miłuje Jezusa – lecz w sensie przywiązania, lubienia (filein). Do prawdziwej miłości trzeba dojrzewać. Stopniowo, powoli, wytrwale. Boży Syn wie o tym. Zniża się więc ze swoją doskonałą miłością do tej ludzkiej; niedoskonałej. Zapytuje o nią. Znajduje aprobatę, bo przecież Piotr szczerze wyznał swoją miłość (wprawdzie niedoskonałą, ale jednak miłość!) do Zbawiciela.

Oznaką miłości do Boga jest pełnić Jego wolę. Iść tam, gdzie niekiedy się nie chce pójść. Trudna to droga. Wymaga ciągłego obumierania dla samego siebie. Tu rodzi się chwała Pana, do tego też jesteśmy wezwani świętym powołaniem przez Chrystusa.