Ziarenko do ziarenka

Mówił dalej: "Z królestwem Bożym jest tak, jak kiedy ktoś rzuci siew do ziemi. Czy on śpi czy czuwa, w nocy czy za dnia, ów siew kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Samoczynnie ziemia wydaje plon: najpierw źdźbło, potem kłos, potem pełne ziarno w kłosie. A kiedy owoc się skłoni, zaraz z sierpem posyła, bo żniwo już gotowe". Mówił dalej: "Z czym porównamy królestwo Boże albo z czym je zestawimy? - Z ziarnkiem gorczycy, które, gdy się je posieje w ziemi - jest ono mniejsze od wszystkich nasion na ziemi - otóż gdy się je posieje, ono pnie się do góry i staje się wyższe od wszystkich jarzyn, wypuszcza długie gałęzie, tak że w jego cieniu może ptactwo z nieba zakładać gniazda". W wielu takich przypowieściach głosił im słowo według ich zdolności słuchania. A bez przypowieści nie mówił do nich. Na osobności natomiast wyjaśniał wszystko swoim uczniom (Mk 4,26-34)

Królestwo Boże jest centralnym tematem przepowiadania mesjańskiego Jezusa. Powiązany jest bezpośrednio ze zbawieniem oraz wiarą. Zdobycie Królestwa, to wejście w obszar zbawienia. Dokonuje się ono poprzez żywą wiarę w Jezusa, Bożego Syna, który umarł za nas i powstał z martwych.

Królestwo Boże jest rzeczywistością duchową. Trudno więc je scharakteryzować. Stąd Jezus, by przybliżyć ideę Królestwa, używa paraboli. Są to przypowieści, które z pomocą prostych obrazów mają naszkicować w alegoryczny bądź symboliczny sposób nieopisywalną rzeczywistość. Przeważnie ma to charakter uniwersalny.

Królestwo Boże porównane do ziarenka gorczycy ma wskazać, iż jego początki (zaczyn) były bardzo małe. Z czasem ogromna siła tkwiąca w malutkim ziarenku sprawia, że wyrasta z niego wielka roślina. Podobnie jest z Królestwem: dzięki żywej wierze zaszczepionej poprzez Ewangelię w sercach uczniów, będzie stopniowo rosło do osiągnięcia olbrzymich rozmiarów. Nie będzie to tylko i wyłącznie zasługa uczniów, lecz Tego, który posiał owo ziarno: Ojca niebieskiego.

Zrozumieć Królestwo można tylko wtedy, gdy realizuje się jego zasady w swoim życiu. Czyli: gdy głosi się Ewangelię Chrystusową w swej codzienności. Wtedy Królestwo nie tylko wzrasta obok nas, ale w nas; w naszym sercu. Nie potrzebne stają się słowne określenia, gdy jest duchowa przestrzeń odczuwania.