Panie, Panoczku!

Nie każdy wołający do mnie: "Panie, Panie", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz spełniający wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu będzie wołać do mnie w owym dniu: "Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy, używając Twego imienia!? I czyż nie Twoim imieniem wyrzucaliśmy demony!? I nie z Twoim imieniem czyniliśmy wiele cudów?" Jednak wtedy oświadczę im: "Nigdy was nie poznałem; odejdźcie ode mnie popełniający nieprawość". Otóż każdy, kto słucha tych moich słów i wykonuje je, podobny się stanie do człowieka mądrego, który swój dom zbudował na skale. Spadła ulewa, i ruszyły potoki, i wichry zadęły i rzuciły się na ten dom - a nie zawalił się, bo na skale ma swoje fundamenty. A każdy słuchający tych moich słów, a nie wykonujący ich, podobny się stanie do człowieka głupiego, który swój dom zbudował na piasku. Spadła ulewa, i ruszyły potoki, i wichry zadęły i uderzyły w ten dom - i zawalił się, a upadek jego był wielki". Gdy Jezus skończył te słowa, tłumy były zdumione Jego nauką. Uczył ich bowiem jak mający władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie (Mt 7,21-29)

Ludzie, którzy sami siebie nazywają wierzącymi (lecz niekoniecznie wszyscy nimi są) za podstawowy argument swojej wiary podają albo akceptację (czy raczej: nie negowanie) faktu, że Bóg istnieje, albo po prostu bezmyślnie traktują wiarę jako spadek po rodzicach: wierzę, bo moi rodzice wierzyli, moi dziadkowie też, więc czemu ja miałbym nie wierzyć?... Taka czysto osadzona w kontynuowanej tradycji „wiara” nie jest jeszcze wiarą. Można bowiem być bardzo religijnym, spełniającym nieraz z zaciśniętymi zębami wszelkie przepisane praktyki kościelne, i… być niewierzącym.

Chrystus mówi jasno, że nie każdy, kto woła do Niego „Panie, Panie!” wejdzie do królestwa. Prawdziwa wiara osadzona jest bowiem na codziennym wypełnianiu woli Bożej. Jak poznać tę wolę? Poprzez dopuszczenie do głosu samego Ojca, czyli poprzez słuchanie Jego słów. To słuchanie (i wprowadzanie zasłyszanego Słowa w czyn) jest budowaniem życia na skale, jaką jest sam Bóg. Lecz także… Kościół Chrystusowy. Z woli Boga, opoka naszego zbawienia.

Wspólnota braci (także poprzez trudne doświadczenia) uczy nas, jak zawierzać Panu swoje dni. A kto wejdzie na drogę tego, już kroczy drogą mądrości, i nawet pomimo wszelkich burz, przetrwa do końca.

Kościół w Maryi widzi obraz Sedes sapientiae (Stolicę mądrości) właśnie poprzez fakt całkowitego oddania Bogu oraz doskonałe wypełnianie woli Jahwe. Praktyczny akt zawierzenia Bogu swej drogi i pozwolenie, by On nas prowadził, jest oznaką biblijnej mądrości człowieka.