Przed skarboną

W swojej nauce mówił: "Strzeżcie się uczonych w Piśmie, gdy lubią obnoszenie się w uroczystych szatach, i pozdrowienia w publicznych miejscach, i pierwsze ławy w synagogach, i pierwsze miejsca na ucztach; gdy objadają domy wdów, gdy dla pozoru długo się modlą. Tacy otrzymają surowszy wyrok". Kiedy usiadł naprzeciw skarbca, przyglądał się, jak ludzie wrzucają pieniądze do tego skarbca. Wielu bogatych wrzucało dużo. Gdy doszła jedna uboga wdowa, wrzuciła dwa miedziaki, to znaczy grosz. Przywołał wtedy swoich uczniów i rzekł im: "Zapewniam was, że ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy wrzucający do skarbca. Wszyscy bowiem wrzucili z tego, co mieli w nadmiarze, ona natomiast wrzuciła ze swojego niedostatku wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie" (Mk 12,38-44)

Ludzie kariery i sukcesu nigdy nie są nasyceni. Dlatego też nigdy nie czują się szczęśliwi. Brak w nich radości z małych spraw, których zwyczajnie nie dostrzegają w swoim życiu. Dodatkowo, budują swoją karierę na życiu innych, myśląc, że umniejszanie innych powoduje proporcjonalnie ich wzrost. Bezsensowne prawo fizyki odczłowieczenia stosowane przez nich, jest poważnym wykroczeniem przeciwko miłości.

W ekonomii Chrystusowej nie liczy się ilość (jak to czynią niektórzy gromadzący miejsca i tytuły), lecz jakość, która jest mierzona etyką postępowania. Stąd uboga wdowa ma uprzywilejowane miejsce w oczach Jezusa: potrafiła zaufać Bogu do samego końca, bez reszty. Uwierzyła, że Bóg zatroszczy się o nią we właściwym czasie i nie pozwoli jej zginąć. To wiara w słowo Jahwe, który wielokrotnie na kartach Biblii zapewnia o swojej opiece zwłaszcza tych, którzy są zepchnięci na margines społeczeństwa. A taką osobą była owa wdowa.

Największą karierą chrześcijan jest znaleźć swoje odbicie w oczach Boga, zaufać Mu do samego końca i nawet w chwilach trudu czuć się chronionym Jego miłością. Nie znam ludzi, którzy by zaufali Bogu i w końcowym rezultacie wyszli na tym źle.