Ramiona Pasterza

        Wtedy opowiedział im taką przypowieść: "Czy jeśli ktoś z was ma sto owiec i jedną z nich zgubi, nie zostawi na pustyni dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie pójdzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A kiedy znajdzie, bierze z radością na swoje ramiona i po powrocie do domu zwołuje przyjaciół i sąsiadów, mówiąc im: "Cieszcie się ze mną, bo znalazłem tę swoją zgubioną owcę". Zapewniam was, że taka radość będzie w niebie z powodu jednego grzesznika, gdy się nawraca, i to bardziej niż z powodu dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie czują potrzeby nawrócenia (Łk 15,3-7)

Jezus w ewangelii przedstawia się jako dobry pasterz (zob. J 10,11). Dobry – to taki, który troszczy się o trzodę a każdą z owiec zna po imieniu (zna jej przyzwyczajenia, wady, radości). Dobry pasterz to wreszcie ten, który nie waha się oddać swojego życia za owcę. Nic więc dziwnego, że martwi się o każdą z nich. Nie traktuje stadnie swoich owiec, ale każdą z osobna. Żadna nie jest mu obojętna. 

Obraz ten pasuje doskonale do Jezusa i Jego nastawienia do każdego spotkanego człowieka. Radość z odnalezienia zgubionej owcy jest przejawem Jego miłości. Nie wypomina zaginięcia, nieostrożności czy nierozwagi człowieka, który gdzieś, w którymś momencie swojego życia zbłądził schodząc z drogi dobra, lecz radośnie bierze go w swoje ramiona.

To radosna perspektywa dla nas. Nie, aby wykorzystywać miłosierdzie Pana, lecz aby stale się w nie wpatrywać. Czasami myślimy, iż to my mamy się odnaleźć na drodze dobra. A przecież... to odnajduje nas Chrystus. Silimy się na dobro, lecz nas na nie często nie stać; często nam nie wychodzi. Co jest więc naszym zadaniem?... Tylko jedno: pozwolić dać się odnaleźć Jezusowi! Pozwolić Jemu działać. Nie przeszkadzać. Zaufać Temu, który już poszukuje ciebie na rubieżach świata.