Idźcie i głoście

 

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mt 9,35-10,1.5.6-8)

 

     Motywacją posłania uczniów, żeby nieśli Ewangelię wszystkim ludziom, była empatia Jezusa wobec tłumów znękanych i porzuconych ludzi. Jezus czuje się odpowiedzialny za nich, jest dobrym i troskliwym Pasterzem. Uczniowie mają przedłużać tę pasterską troskę wobec ludzi. To misja samego Chrystusa, której celem jest uobecnianie królestwa Bożego. To On jej udziela, wraz ze swoją mocą.

     Darmowość otrzymanego daru pomaga zrozumieć, że uczniowie sami nie są w stanie niczego uczynić i dlatego nie mogą pysznić się zdziałanymi cudami. Są one radością uczestnictwa w dziele zbawienia, a nie faktem poczucia się choć przez chwilę zbawicielem człowieka. Im większa będzie pokora uczniów, tym bardziej będzie dokonywanych dzieł.

     Uczeń bez pokory w swoim sercu nie doświadczy w sobie i wokół siebie cudów miłości Jahwe. Nie wystarczy jedynie iść, trzeba również umieć kroczyć przez życie z pokorą, na wzór Mistrza.