Radosny ton wielbiący

Wtedy Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię - a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje - jak przyobiecał naszym ojcom - na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki” (Łk 1,46-55)

Cudowna pieśń; hymn, który (wzorując się na starotestamentalnym kantyku Anny, matki proroka Samuela, zob. 1Sm 2,1-10), ewangelista Łukasz włożył w usta Maryi. Próbuje on ukazać duchowe bogactwo Matki Zbawiciela, co jest niemożliwe przecież. Lecz w jakiś sposób je przybliża i charakteryzuje. Maryja przedstawia się w tej pieśni jako wierna córka swojego ludu, Izraela. Ta, poprzez której pokorę pośród ludzi pojawi się długo oczekiwany Mesjasz. To zasługa miłosiernego Jahwe, który jest do końca wierny zawartemu z ludźmi przymierzu.

Bóg zawsze do realizacji swoich planów wybierał ludzi małych, nic nie znaczących dla świata, pokornych. Taką właśnie była Maryja, która w hymnie przedstawia się jako uniżona Służebnica Pana. Wielkością Jej jest jedynie wielkość Jahwe. A więc im bliżej Niego, tym człowiek bardziej ludzki, i tym bardziej odkrywa właściwe sobie miejsce w świecie stworzonym przez Boga; w historii zbawienia. Człowiek jest najpiękniejszy, kiedy potrafi swoim życiem oraz miłowaniem wyśpiewać hymn na cześć Boga – Miłości. Ale by to uczynić, trzeba uczyć się być prawdziwie maluczkim, i w tym odnajdować swoją radość. Bo serce Boga na oścież otwiera nie pyszne wynoszenie się w swojej wierze, lecz pokorna wiara i miłość Jego przybranych dzieci.