Talent do zgrzytania zębami

To jest jak z pewnym człowiekiem, który mając wyjechać, przywołał sługi i powierzył im swoje dobra. Temu dał pięć talentów, temu dwa, temu jeden: każdemu według jego możliwości. Potem wyjechał. Zaraz poszedł ten, który otrzymał pięć talentów, i zaczął nimi obracać, tak że zyskał drugie pięć. Tak samo ten z dwoma zyskał drugie dwa. A ten, co jeden otrzymał, poszedł, wykopał dół w ziemi i schował srebro swojego pana. Po długim czasie wrócił pan owych sług i rozliczał się z nimi. Podszedł ten, który otrzymał pięć talentów, przyniósł pięć talentów więcej i powiedział: "Panie, pięć talentów mi dałeś, oto zyskałem drugie pięć". Rzekł mu pan jego: "Dobrze, sługo dobry i wierny! W małej rzeczy byłeś wierny, nad wieloma cię postawię. Wejdź do radości twojego pana". Podszedł też ten z dwoma talentami i powiedział: "Panie, dwa talenty mi dałeś, oto drugie dwa talenty zyskałem". Pan jego mu rzekł: "Dobrze, sługo dobry i wierny! W małej rzeczy byłeś wierny, nad wieloma cię postawię. Wejdź do radości twojego pana". Podszedł i ten, co jeden talent otrzymał, i powiedział: "Panie, poznałem cię [i wiem], że jesteś człowiekiem twardym. Kosisz, gdzie nie zasiałeś, i zgarniasz, gdzieś nie rozsypał. Bojąc się zatem, poszedłem i twój talent schowałem w ziemi. A teraz masz, co twoje". Na to pan jego powiedział: "Sługo gnuśny i zepsuty, wiedziałeś więc, że koszę, gdzie nie zasiałem, i zgarniam, gdzie nie rozsypałem? A zatem powinieneś powierzyć moje srebro bankierom, a ja po powrocie odzyskałbym swoje z procentem. Weźcie ten talent od niego i dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Bo każdemu, kto ma, będzie dane i będzie miał w obfitości; a temu, kto nie ma, zabrane zostanie nawet to, co ma. A tego nieużytecznego sługę wyrzućcie w ciemność na zewnątrz. Tam będzie szloch i zgrzytanie zębami" (Mt 25,14-30)

Nie ilość talentów jest istotna, ale to co się z nimi czyni. Czyli: czy się je pomnaża. Istotne, gdzie lokuje się swoje siły wobec otrzymanych darów. W podwojenie ich, czy też… w schowanie. Bo bojaźliwy sługa prawdopodobnie wykonał jeszcze większy wysiłek wobec otrzymanego talentu, niźli pozostali obdarowani. Podczas gdy oni dysponowali pieniędzmi dla ich pomnożenia, inwestowali, bojaźliwy sługa najpierw musiał znaleźć odpowiednią kryjówkę (bacząc uważnie, by nikt go nie widział), zabezpieczyć i schować talent, wpierw jednak dźwigając go w pocie czoła (jeden talent ważył ok. 30 kg!). Następnie każdego dnia jego głowa zajęta była myślami: co się dzieje z ukrytym talentem? Czy nikt go nie ukradł? Czy jest bezpieczny? Wielokrotnie z wielkim trudem weryfikował sytuację ukrytego talentu.

Problem nie był więc w podjętym wysiłku, lecz ukierunkowaniem go we właściwym kierunku. By wydarzenie z talentem miało swój sens i w rezultacie przyniosło jeszcze owoce. By na końcu nie było zaskoczenia. By życie nie okazało się nieużytecznym. Takie samo skazuje się na szloch i zgrzytanie zębów. Do tego talent nie jest już raczej potrzebny.