Szemranie

Bo moje ciało jest prawdziwym pokarmem, a krew moja jest prawdziwym napojem. Po usłyszeniu tego wielu Jego uczniów powiedziało: "Trudna jest ta mowa. Kto może jej słuchać?" Jezus był świadomy, że jego uczniowie szemrzą na to, dlatego odezwał się do nich: "To was gorszy? A jeśli zobaczycie, jak Syn Człowieczy wstępuje tam, gdzie był przedtem? Duch ożywia, ciało w niczym nie pomoże. Słowa, które wam powiedziałem, duchem są i życiem. Są wśród was tacy, którzy nie wierzą". A wiedział Jezus od początku, którzy są tymi nie wierzącymi i który Go wyda. I jeszcze dodał: "Dlatego wam powiedziałem, że nikt nie jest zdolny przyjść do mnie, jeśli mu to nie będzie dane od Ojca". Wtedy wielu Jego uczniów odeszło od Niego i potem już z Nim nie chodziło. Jezus zatem zapytał Dwunastu: "Czy i wy chcecie odejść?" Odpowiedział Mu Szymon Piotr: "Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. My uwierzyliśmy i poznaliśmy, że Ty jesteś Świętym Boga" (J 6,55. 60-69)

Słowa Jezusa są trudne i gorszące, nawet dla uczniów. Szemrzą dyskretnie za plecami Mistrza. Lecz Jezus jest świadomy trudu w przyjęciu Jego słów. To jednak moment decydujący o wierze. Wobec Słowa dokonuje się weryfikacja naszego zaufania Temu, który to słowo wypowiada. I albo odkrywamy w nim życie natchnione duchem, albo oddalamy się od Nauczyciela. Jezus zostawia nam wolną rękę: możemy odejść.

Apostoł Piotr ma świadomość powagi tej sytuacji. Trzeba wszystko postawić na Jezusa, by być Jego uczniem. To jednak musi poprzedzić wiara w to, iż tylko On ma słowa dające życie wieczne. Trzeba uwierzyć, by poznać oraz odkryć prawdę, że Chrystus jest obiecanym Mesjaszem. Niby proste, a jakże trudne! Bo Jezusa można poznać nie w zasłyszanej teorii katechetycznej, ale w praktyce codziennego życia.