Misjonowani

Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej, Jezus posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: „Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj. A gdyby was kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: ‘Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je tu z powrotem’”. Poszli i znaleźli oślę przywiązane do drzwi z zewnątrz, na ulicy. Odwiązali je, a niektórzy ze stojących tam pytali ich: „Co to ma znaczyć, że odwiązujecie oślę?” Oni zaś odpowiedzieli im tak, jak Jezus polecił. I pozwolili im. Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki zielone ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: „Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach” (Mk 11,1-10)

Misja uczniów: przygotowanie drogi dla Pana. Taka, jak misja antycznych proroków; jak misja Jana Chrzciciela. Posiada konkretne wytyczne. Wypełniana w imię Jezusa. Jest przekazywaniem słowa Nauczyciela. I stale owa misja zmierza ku Jerozolimie, czyli miejscu krzyżowej męki Zbawcy. Lecz również miejscu Jego chwalebnego zmartwychwstania.

Człowiek jest przewrotny w swoich działaniach. Niesiony emocjami tłum obwieszcza radośnie przybycie oczekiwanego od dawna Króla. A za parę chwil wykrzyczy, by Go ukrzyżować. Zdradliwe jest ludzkie serce. Nieprzewidywalne. Czy warto więc kierować się tylko jego wskazaniami? Chrystus pokazuje, iż wierzącymi uczniami ma kierować słowo Jego Ewangelii; Jego nauczanie. Nie zimno wypełniane, bez serca. Lecz ono kształtuje właściwie serce i sprawia, że nie zbłądzi w gąszczu fałszywych dróg, jakie oferuje i reklamuje świat.