Sumienie - Dobre mienie

 

Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: "Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w nim". Inni zaś mówili: "To jest Eliasz"; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, mawiał: "To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał". Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu z powodu Herodiady, żony brata swego, Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem napominał Heroda: "Nie wolno ci mieć żony twego brata". A Herodiada zawzięła się na niego i chciała go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobistościom w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczyny: "Proś mnie, o co chcesz, a dam ci". Nawet jej przysiągł: "Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa". Ona wyszła i zapytała swą matkę: "O co mam prosić?" Ta odpowiedziała: "O głowę Jana Chrzciciela". Natychmiast podeszła z pośpiechem do króla i poprosiła: "Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela". A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczynie, a dziewczyna dała swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie (Mk 6,14-29)
 
     Imię Heroda w jęz. hebrajskim oznacza: trząść się ze strachu. Swój tchórzliwy i strachliwy charakter, zamiast nad nim pracować, przykrywał pychą, która prowadzi zawsze do nieuporządkowania we wnętrzu człowieka. Zasłania nawet głos sumienia, który w duszy każdego człowieka jest głosem nawołującym do dobra, wskazującym właściwą drogę oraz wykazującym błędy. Człowiek może próbować zabić ten głos w różnoraki sposób, uciszyć, zdusić, zignorować. Prowadzi to jednak do różnorakich wypaczeń, w tym do zaniku wrażliwości oraz umiejętności odseparowania dobra od zła.
     Herod Antypas miał na swoim sumieniu wiele złych uczynków. Ewangelista Marek wspomina jeden z nich był współwinny śmierci Jana Chrzciciela. Opowiadanie o tym zdarzeniu ukazuje inne cechy tetrarchy, zwłaszcza jego moralne zepsucie, niestabilność czy też podatność na manipulacje.
     Głos Chrzciciela surowo napominający władcę poruszał jego serce. Słuchał go chętnie z jednej strony, ale z drugiej wzbudzał głęboki niepokój. Jan był głosem sumienia, a gdy Herod kazał go zabić, stał się wyrzutem sumienia. Był znakiem – prorokiem, wobec którego musiał stanąć z konkretną decyzją. Musiał się określić, czy zwrócić się ku dobru, czy też dalej iść drogą złą. Z jednej strony głos Jana, z drugiej głos Herodiady. Kogo posłuchać? Każdy wybór przynosi swoje konsekwencje. Po wyborze Heroda w jego wnętrzu na stałe zamieszkał niepokój.
     Właściwie w każdym momencie człowiek podejmuje zasadniczą, ważną decyzję: podążać w kierunku dobra, czy też zła? Sumienie, wsparte zakorzenieniem w Słowie Bożym pozwala właściwie wybierać, wbrew głosom świata, który podpowiada wiele atrakcyjnych z pozoru recept na życie. Lecz ostateczny, wolny wybór zawsze należy do człowieka. Przychodzące z nim konsekwencje nie są karą od Boga, lecz skutkami podjętego wyboru. A Ojciec wspiera nas we właściwym wyborze, kiedy Go o to poprosimy w naszej wolności, gdyż ją szanuje. Inaczej nie byłby Miłością.