Z rozumu do serca

Był wśród faryzeuszy pewien człowiek imieniem Nikodem, osoba wysoko postawiona wśród Judejczyków. Przyszedł on do Jezusa w nocy i powiedział: "Rabbi, wiemy, że jako nauczyciel przybyłeś od Boga. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby Bóg nie był z nim". Jezus na to mu rzekł: "O tak, zapewniam cię: jeśli ktoś na nowo się nie narodzi, nie jest zdolny ujrzeć królestwa Bożego". Nikodem zapytał Go: "Jak stary Już człowiek może się narodzić? Czy może ponownie wejść do łona matki i narodzić się?" Jezus odpowiedział: "O tak, jeśli ktoś nie narodzi się z wody i Ducha, nie jest zdolny wejść do królestwa Bożego. Co z ciała narodzone, ciałem jest, a co narodzone z Ducha, jest duchem. Nie dziw się, że ci powiedziałem: "Musicie na nowo się narodzić". Wiatr wieje, gdzie chce. Słyszysz głos jego, lecz nie wiesz, skąd przylatuje ani dokąd podąża. Tak jest z każdym, kto narodził się z Ducha” (J 3,1-8)

Nikodem swoimi korzeniami wywodził się prawdopodobnie z Grecji. Jego imię wywodzi się od słowa określającego kogoś, kto zwycięża dla ludu (Nike – zwycięstwo, demos – lud). Może dlatego w imieniu ludzi mówi o boskości Nauczyciela. Czyni to na podstawie znaków i cudów, jakie Chrystus czynił pośród ludzi. Był faryzeuszem mającym posłuch w swoim otoczeniu. Lecz nie napawał się tym i nie nadymał, poszukiwał sprawiedliwości oraz prawdy. Taka szczera postawa musiała doprowadzić go wprost przed Jezusa.

Jako członek ludu wybranego trudno mu było przyjąć słowa Jezusa o narodzinach z wody i Ducha,, które rozumieć należy w kontekście nawrócenia. Żydzi na mocy przynależności do Ludu Izraela uważali, iż nie potrzebowali nawrócenia ku jakiejkolwiek najmniejszej zmianie systemu myślenia religijnego, jakie w sobie posiadali. To model przekazywany od pokoleń, strzeżony w detalach i obwarowany licznymi przepisami.

Jezus mówi o narodzinach z Ducha. Więc mają one charakter nie legislacyjny, ale na wskroś duchowy. Nowe narodziny to przyjęcie nauki Jezusa; Jego Dobrej Nowiny o zbawieniu. Takie narodziny przynoszą prawdziwą wolność dziecka Bożego. Tak wielką, iż człowiek poddaje się w pełni działaniu oraz prowadzeniu Ducha. Dokąd prowadzi nas Duch?... Do poczucia a także budowania w sercu i w życiu królestwa.

Nikodem musiał w swoim wnętrzu zwyciężyć (także dla ludu, dając im przykład otwarcia umysłu i serca) siebie samego, złamać stereotypy w jakich został wychowany. Nie jest to łatwe. Najdłuższa droga, jaką człowiek przebywa w swoim życiu to ta z rozumu do serca. Jest jednak konieczne wejście na nią, ażeby stać się uczniem Zmartwychwstałego Pana.