Kantyk pana Z.

A Zachariasz, jego ojciec, napełniony Duchem Świętym prorokował mówiąc: "Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, że spojrzał i dał wyzwolenie swojemu ludowi; że umieścił dla nas "Róg Ocalenia" w rodzie Dawida, swojego sługi, tak jak powiedział przez usta swoich świętych, już dawnych proroków, aby był ratunkiem przed naszymi wrogami i przed ręką wszystkich, którzy nas nienawidzą; bo okazał miłosierdzie naszym przodkom i pamiętał o świętym swoim przymierzu, o przysiędze, którą złożył Abrahamowi, naszemu przodkowi, że sprawi nam to, że wyrwani z ręki wrogów bez strachu służyć Mu będziemy przez wszystkie dni nasze, w świętości i sprawiedliwości przed Nim. A ty, dziecię, będziesz nosić imię: "Prorok Najwyższego", ponieważ pójdziesz przed Nim, aby przygotować Jego drogi, Jego ludowi dać poznać zbawienie przez odpuszczenie ich grzechów dzięki miłosiernemu sercu naszego Boga, za sprawą którego odwiedzi nas "Wschód z Wysokości", aby się pokazać przebywającym w ciemności i w cieniu śmierci, aby nasze kroki skierować na drogę pokoju" (Łk 1,67-79)

Kantyk Zachariasza to pieśń wyśpiewana pod wpływem Ducha. Zarazem proroctwo. Bez teologicznego przygotowania, w prostocie, ów mężczyzna wygłasza orędzie dla pokoleń. Mówi o przeszłości i o przyszłości ludu wybranego. Zestawia obydwie rzeczywistości w jedno wielkie dzieło samego Boga.

Nie wspomina nawet o sobie, wymienia swojego syna jako tego, który zapowie obecność Zbawiciela. To On jest najważniejszy, bo jest Wyzwolicielem i Księciem Pokoju, długo oczekiwanym przez naród wybrany.

Iluż ludzi rozradowało nadejście Mesjasza: Maryja, Józef, Zachariasz i wielu innych. Zastanawiam się, ile tej radości jest naprawdę w nas, mieniących się wierzącymi, gdy żywy Chrystus przychodzi w Eucharystii, Słowie, sakramentach, wspólnocie Kościoła, w innych? Czemu nie stać nas na śpiew duszy chwalący Jahwe za wielkie dzieła, jakie pośród nas czynił i czyni, i czynić będzie?