Owcze plemię

Przychodzili do Niego wszyscy poborcy opłat i grzesznicy, aby Go słuchać. Szemrali na to faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: "On przyjmuje grzeszników i jada z nimi". Wtedy opowiedział im taką przypowieść: "Czy jeśli ktoś z was ma sto owiec i jedną z nich zgubi, nie zostawi na pustyni dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie pójdzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A kiedy znajdzie, bierze z radością na swoje ramiona i po powrocie do domu zwołuje przyjaciół i sąsiadów, mówiąc im: "Cieszcie się ze mną, bo znalazłem tę swoją zgubioną owcę". Zapewniam was, że taka radość będzie w niebie z powodu jednego grzesznika, gdy się nawraca, i to bardziej niż z powodu dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie czują potrzeby nawrócenia (Łk 15,1-7)

Grzesznicy i wszyscy (!) poborcy opłat słuchają. Faryzeusze i uczeni w Piśmie szemrają. Dwie postawy wobec słów Jezusa. Kto nie słucha, jest zamknięty w swoich przekonaniach – nie dopuszcza do siebie żadnego głosu. Nawet samego Boga. Wewnętrzna otwartość na innych ludzi sprawia, iż stajemy się też otwarci na Boga. Dlatego faryzeusze, gardząc błądzącymi ludźmi, pogardzali jednocześnie Bogiem.

Chrystus wskazuje na siebie jako na Pasterza owiec. On jest Tym, który wychodzi na poszukiwanie człowieka. W Jego oczach każdy jest jedyny, niepowtarzalny, ukochany. W miłości nie kalkuluje się zysków i strat. Miłość Jezusa obejmuje każdego z osobna. Normalnym jest, że zawsze pragnie się dobra dla ukochanej osoby. Grzech jest rzeczywistością odbierającą człowiekowi szczęście. Dlatego Chrystus wzywa do nawrócenia; zmiany kierunku drogi życia, wartościowania. Znając ludzkie serca wie, co dla nas najlepsze. I kiedy człowiek zdecyduje się zawierzyć Jemu swoje życie, raduje się niebo. Bo otworzyło swoje podwoje przed kimś od zawsze oczekiwanym.