Mam talent!

To jest jak z pewnym człowiekiem, który mając wyjechać, przywołał sługi i powierzył im swoje dobra. Temu dał pięć talentów, temu dwa, temu jeden: każdemu według jego możliwości. Potem wyjechał. Zaraz poszedł ten, który otrzymał pięć talentów, i zaczął nimi obracać, tak że zyskał drugie pięć. Tak samo ten z dwoma zyskał drugie dwa. A ten, co jeden otrzymał, poszedł, wykopał dół w ziemi i schował srebro swojego pana. Po długim czasie wrócił pan owych sług i rozliczał się z nimi. Podszedł ten, który otrzymał pięć talentów, przyniósł pięć talentów więcej i powiedział: "Panie, pięć talentów mi dałeś, oto zyskałem drugie pięć". Rzekł mu pan jego: "Dobrze, sługo dobry i wierny! W małej rzeczy byłeś wierny, nad wieloma cię postawię. Wejdź do radości twojego pana". Podszedł też ten z dwoma talentami i powiedział: "Panie, dwa talenty mi dałeś, oto drugie dwa talenty zyskałem". Pan jego mu rzekł: "Dobrze, sługo dobry i wierny! W małej rzeczy byłeś wierny, nad wieloma cię postawię. Wejdź do radości twojego pana". Podszedł i ten, co jeden talent otrzymał, i powiedział: "Panie, poznałem cię [i wiem], że jesteś człowiekiem twardym. Kosisz, gdzie nie zasiałeś, i zgarniasz, gdzieś nie rozsypał. Bojąc się zatem, poszedłem i twój talent schowałem w ziemi. A teraz masz, co twoje". Na to pan jego powiedział: "Sługo gnuśny i zepsuty, wiedziałeś więc, że koszę, gdzie nie zasiałem, i zgarniam, gdzie nie rozsypałem? A zatem powinieneś powierzyć moje srebro bankierom, a ja po powrocie odzyskałbym swoje z procentem. Weźcie ten talent od niego i dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Bo każdemu, kto ma, będzie dane i będzie miał w obfitości; a temu, kto nie ma, zabrane zostanie nawet to, co ma. A tego nieużytecznego sługę wyrzućcie w ciemność na zewnątrz. Tam będzie szloch i zgrzytanie zębami" (Mt 25,14-30)

W dzisiejszych czasach mianem talentu określa się czyjeś zdolności artystyczne; umiejętności. Kogoś, kto się nimi nie wykazuje nazywa się „beztalenciem”. W Ewangelii jednak talent odnosi się do jednostki monetarnej, oznaczającej równowartość 34 kg sztuk złota lub srebra. Przeciętny człowiek nie miał z nią więc żadnej styczności. W powszechnym użyciu były drachmy i denary. Talentami mogli obracać jedynie wielcy dygnitarze oraz bogacze. Takim zapewne był człowiek, o którym mowa w ewangelii Mateuszowej.

Wyjeżdża, a nie chcąc w międzyczasie stracić zysku, przekazuje swoim sługom majątek, aby nim gospodarowali pod jego nieobecność. Ryzykuje, ale ponad tym ryzykiem stawia zaufanie wobec sług. Rozdziela sprawiedliwie swoje dobra. Nie znaczy to, że po równo. Zna każdego sługę i jego możliwości. Jeden dostał pięć talentów, inny dwa, a jeszcze inny jeden. Dostali jednakże tyle samo czasu oraz dyspozycji (wolności) w szafowaniu talentami. Mogą postąpić, jak zechcą. Wraz z tym otrzymanym talentem przyjmują na siebie odpowiedzialność. Zobowiązanie jest odpowiedzią na dar zaufania.

Dwoje sług wzięło sobie do serca ów dar zaufania. Trzeci z nich nie podjął wyzwania. Z lęku; obawy przed swoim panem. Okazał się „gnuśny i zepsuty”, bowiem nie odpowiedział na dar zaufania. Z pozoru to roztropne (bał się zaryzykować), ale w swej istocie to zaniedbanie i lenistwo.

Pan Bóg każdego z nas obdarował wieloma darami (talentami). Nie ma człowieka nie obdarowanego. Owe dary domagają się pomnożenia. Pomnażają się wtedy, gdy nie są zakryte, schowane, zakopane. Czyli… potrzeba dzielenia się nimi z innymi ludźmi. Wzajemnie służąc sobie, pomnażamy Boże dary. Inaczej stajemy się bezużyteczni, marnotrawiąc zaufanie, jakim obdarzył nas Ojciec. A kiedyś przyjdzie się nam rozliczyć z tego przed Stwórcą.