Program szczęśliwości

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył usta i nauczał ich tymi słowami: "Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladują was i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe o was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami" (Mt 5,1-12)

     Jezus wchodzi na górę. Nie, żeby górować nad innymi, lecz aby Jego głos dotarł do wszystkich zebranych. Kazanie na Górze ma stać się programem codziennego życia uczniów. Mają stawać się „błogosławionymi”, tzn. szczęśliwymi. Szczęście przychodzi poprzez trudy, które stają się łaską. Właśnie poprzez odpowiednie przeżywanie ich, w mocy i z pomocą Zbawiciela, każdy może stać się błogosławionym.

     Konkretna misja wcielania w życie programu ewangelicznego życia jest dla chrześcijan zadaniem, zaproszeniem i propozycją. Prowadzi on do radości, gdyż człowiek spostrzega, że jest w stanie posiąść królestwo niebieskie, nasycić się sprawiedliwością, dostąpić miłosierdzia, być synem Boga… I chociaż to wszystko jest w naszym zasięgu, trzeba jeszcze bardzo pragnąć i robić wszystko, żeby być wiernym nauczaniu Chrystusa. To nie przymus, lecz jednocześnie trzeba być świadomym, iż to jedyna droga człowieka, żeby osiągnął prawdziwe szczęście. Już tutaj, na ziemi, a potem w niebie.