Łza

Kiedy był już blisko i zobaczył miasto, zaczął płakać nad nim. Powiedział wtedy: "O, gdybyś tak ty poznało w tym dniu, co służy pokojowi. Niestety zakryte jest dla twoich oczu. Przyjdą na ciebie dni; twoi wrogowie staną przy tobie obozem, otoczą cię i zaatakują ze wszystkich stron; zniszczą doszczętnie ciebie i twoje dzieci w tobie; nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu, bo nie poznałoś czasu nawiedzenia swojego" (Łk 19,41-44)

Jezus płacze nie nad swoim losem, nad sobą, lecz nad ukochanym miastem, tj. nad jego mieszkańcami. Przyczyną jest nierozpoznanie w osobie Chrystusa obiecanego Mesjasza, co z kolei oddala wewnętrzny pokój. Bo Mesjasz jest przecież Księciem pokoju.

Podobnie w naszym chrześcijańskim życiu. Bez Jezusa panuje w człowieku jedynie chaos, wewnętrzne wojny i w rezultacie zrujnowane życie. Dlatego Jezus płacze. Z miłości, gdyż kocha. Miłość (pomimo jej wielkości i siły) czasami jest bezbronna. To nie znaczy, że bezradna i przegrana. Wkrótce po swoim żalu nad miastem, Jezus na krzyżu „przyciągnie wszystkich do siebie”. Także mieszkańców Jeruzalem. Znak krzyża otworzy serca wielu, napełniając pokojem. Krzyż to znak miłosnego nawiedzenia człowieka przez Boga w osobie ukochanego Syna. Rozpoznany, przynosi zbawienie. Odrzucony, przynosi wieczny niepokój.