Wielka małość

Powstała w nich myśl, który z nich będzie większy. Ponieważ Jezus znał tę myśl w ich sercu, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł im: "Kto przyjmie takie dziecko ze względu na moje imię, mnie przyjmuje; a kto mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który mnie posłał. Kto jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki". Jan, odzywając się, tak powiedział: "Mistrzu, zobaczyliśmy kogoś, jak w imię Twoje usuwa demony. Zabranialiśmy mu więc, bo nie chodził z nami". Jezus mu rzekł: "Nie zabraniajcie. Kto nie jest przeciwny wam, jest po waszej stronie" (Łk 9,46-50)

Walka o wielkość jest czymś normalnym w świecie. Zawsze była. Lecz jest czymś nienormalnym dla chrześcijan, którzy zamiast szukać własnej wielkości, mają poszukiwać pokornego umniejszenia. Na wzór Syna Człowieczego, który uniżył samego siebie aby pokazać wielką miłość Boga do człowieka. Wywyższając się zasłaniamy Boga. budujemy w sercu wieżę Babel, na którą wspinając się człowiek chce ciągle więcej i więcej.

Człowiek pokornego serca nie szuka siebie, zna bowiem swoją wartość. Nie potrzebuje dowartościowywać się w żaden sposób, bowiem najważniejsze dla niego jest to, jak patrzy na niego Bóg. A On zawsze w historii zbawienia wybierał to, co małe, niezauważalne, pokorne. Odrzucone przez świat, deprecjonowane, niechciane.

Przedziwna logika Boża! Przejrzysta i dlatego trudna do przyjęcia. Małe jest tak naprawdę wielkim. To, co pozornie wielkie, jest tak naprawdę małe.

Święty, to człowiek radujący się małością wobec świata i wielkością w oczach Boga.