Uświęceni

Ja już nie będę na świecie, a oni będą na świecie, ja bowiem idę do Ciebie. Ojcze święty, zachowaj ich w moim imieniu, które mi dałeś, aby jak my jedno byli. Gdy byłem z nimi, ja ich zachowywałem w imieniu Twoim, które mi dałeś, i ustrzegłem ich. Żaden z nich nie zginął - z wyjątkiem owego syna zatracenia - i tak wypełniło się Pismo. Teraz idę do Ciebie i to mówię na świecie, aby mieli w sobie moją radość pełną. Ja przekazałem im Twoją naukę, a świat zaczął ich nienawidzić, bo oni nie są ze świata, jak i ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, lecz żebyś ich zachował od zepsucia. Oni nie są ze świata, jak i ja nie jestem ze świata. Poświęć ich dla prawdy. Prawdą jest Twoje słowo. Jak mnie posłałeś na świat, tak i ja na świat ich posłałem. Za nich ja siebie poświęcam, aby i oni byli poświęceni dla prawdy (J 17,11-19)

Rozmowa Jezusa; Jego modlitwa do Ojca, jest pełna miłosnej troski o uczniów. Chrystus czuje się odpowiedzialny za posłanych w Jego imię, by nieść światu Dobrą Nowinę o Królestwie. Dobrze wie, o czym sam mówi, iż doświadczą oni losu podobnego do Jego: będą nierozumiani, wyśmiewani, posądzani, prześladowani. Będą wreszcie umierali w wypełnianiu swojej misji.

Pomoc Ojca jest niezbędna, ażeby wytrwać w tym wszystkim z godnością, by ustrzec w sobie wiarę oraz miłość. Napięcie pomiędzy życiem światowym a życiem ewangelicznym jest stale obecne w życiu każdego ucznia. Uświęcenie w prawdzie, to uświęcenie w Duchu Prawdy, który naucza całej prawdy. Jakiej? Tej zawartej w nauczaniu Jezusa, który sam jest Prawdą objawiającą w pełni Ojca.

Jesteśmy uświęceni więc w Prawdzie. Lecz czy rzeczywiście bez reszty chcemy się dla niej poświęcać?