Pomarszczeni mistrzowie na tronie

Jezus przemówił do tłumów i do swoich uczniów tymi słowami: "Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynku i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony" (Mt 23,1-12)

Hipokryzja jest antyświadectwem. Również w aspekcie religijnym. Uczeni w Piśmie oraz faryzeusze, podpierając się bowiem Prawem, czynili życie obłudnym. Pod kolorowymi, wydłużanymi płaszczami kryli bowiem małość człowieka, dla którego wartość stanowią sukcesy, kariera, władza, zaszczyty. Dążenie do tego konstruuje w życiu układy i układziki. Przychodzi egocentryzm, pycha, wywyższanie się. W tym wszystkim brak miłości, bowiem nie ma w tym pokory, bez której prawdziwa miłość nie może istnieć.

Wielkość człowieka poznaje się po relacjach, jakie nawiązuje z innymi. Gdy nie skupiając uwagi na sobie, potrafi służyć spotykanym swoją obecnością. Na wzór jedynego Mistrza, Jezusa. On dał się poniżyć, w milczeniu znosząc cierpienie z miłości do nas. Dlatego jest jedynym Rabbi, Nauczycielem autentycznej miłości, umiłowanym Synem Ojca-Miłości.

Pokory uczy modlitwa. Stojąc w prostocie serca wobec Miłości, nie można bowiem nie kochać.