Nadstaw ucho

Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: "Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w nim". Inni zaś mówili: "To jest Eliasz"; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, twierdził: "To Jan, którego kazałem ściąć, zmartwychwstał". Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: "Nie wolno ci mieć żony twego brata". A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: "Proś mnie, o co chcesz, a dam ci". Nawet jej przysiągł: "Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa". Ona wyszła i zapytała swą matkę: "O co mam prosić?" Ta odpowiedziała: "O głowę Jana Chrzciciela". Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: "Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela". A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swojej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie (Mk 6,14-29)

Człowiek święty w konfrontacji z człowiekiem, który mógłby być świętym. Gdyby był trwały i wierny w słuchaniu. W słuchaniu najpierw Słowa (prorockiego, głoszonego przez Jana i powszechnie uznawanego przez ludzi za wskazującego właściwą ścieżkę życia), potem głosu swojego sumienia oraz serca. Herod słuchał „chętnie” nauczania Chrzciciela, jednak… tylko uszami. Bez wcielenia w życie zasłyszanego słowa, niewiele ono wnosi. A przecież jest żywe, skuteczne zmienić całe życie człowieka (stąd Herod słuchając go, odczuwał „duży niepokój”) Jak więc ważne jest ugoszczenie w sobie zasłyszanego Słowa! I jednocześnie trudne, bo trzeba liczyć się z tym, że może przewrócić cały nasz świat do góry nogami.

Niesłuchanie zbawczego Słowa powoduje, że człowiek błądzi. Jest bowiem pozbawiony światła wskazującego jedyną właściwą drogę. Herod dał się ponieść swoim nieuporządkowanym żądzom władzy, pochopności, sentymentom. Wcześniej tkwił w ciemności moralnej, która doszła do momentu, iż z powodu kaprysu kobiety zabija człowieka.

Słowa Boga należy słuchać bardziej niźli siebie. Bo zaślepione czasem serca może podążyć za podszeptami Złego. Wielu ludzi, mówiąc, iż kieruje się głosem serca, błądzi w ten sposób, w rezultacie krzywdząc innych oraz samych siebie. Tylko ten, kto słucha słów Jezusowych, wciela je w życie, karmi się nimi regularnie, nie zbłądzi w drodze do wieczności.