Żeglowanie ekstremalne

Kiedy Jezus nasycił pięć tysięcy mężczyzn, zaraz przynaglił swych uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzali Go na drugi brzeg, do Betsaidy, zanim odprawi tłum. Gdy rozstał się z nimi, odszedł na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, łódź była na środku jeziora, a On sam jeden na lądzie. Widząc, jak się trudzili przy wiosłowaniu, bo wiatr był im przeciwny, około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze, i chciał ich minąć. Oni zaś, gdy Go ujrzeli kroczącego po jeziorze, myśleli, że to zjawa, i zaczęli krzyczeć. Widzieli Go bowiem wszyscy i zatrwożyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich: Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się! I wszedł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył. Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały (Mk 6,45-52)

Same przeciwności w życiu uczniów! Niekorzystny wiatr, zmęczenie, późna pora, przychodzący sen, głębia pod nimi. To sprawia, iż pojawia się lęk. Całkiem nieuzasadniony, wyimaginowany. A jednak powodujący przeraźliwy krzyk. Strach nadaje inne kształty rzeczywistości. Nawet Nauczyciel wydaje się im kimś odległym; jakąś zjawą z zaświatów. Trwoga paraliżuje. Sprawia, że człowiek popełnia błędy i zaczyna błądzić po omacku.

Pośrodku wszelkich lęków, jakie mogą pojawić się w człowieku, staje Jezus. Staje jako przyjaciel, ktoś bliski (wsiada do łodzi) i jako Bóg opiekujący się człowiekiem („Ja jestem” to przecież biblijne imię Jahwe, jakim przedstawił się Mojżeszowi). Odwaga uznania w Nim wszechmocnego Boga wybawia z lęku. Bo jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam? Nawet najstraszliwsza burza nic złego nie może nam uczynić.