Zapach Chleba

Szemrali jednak Judejczycy na Niego, że powiedział: "Ja jestem chlebem, który zstąpił z nieba". Mówili: "Czyż On nie jest Jezusem, synem Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakże On tu teraz może mówić: "Z nieba zstąpiłem"?" Jezus wyjaśniając rzekł im: "Nie szemrajcie tam między sobą. Nikt nie jest zdolny przyjść do mnie, jeśli go nie przyciągnie Ojciec, który mnie posłał; ja wskrzeszę go w dniu ostatnim. U Proroków jest napisane: "I wszyscy zostaną pouczeni przez Boga". Ktokolwiek usłyszał od Ojca i przyjął naukę, przychodzi do mnie. Nie znaczy to, że ktokolwiek zobaczył Ojca poza Tym, który jest od Boga - On Ojca zobaczył. O tak, zapewniam was: kto wierzy, ma życie wieczne. Ja jestem chlebem życia. Wasi ojcowie mannę jedli na pustyni, a poumierali; tutaj jest chleb, który z nieba zstępuje, aby nikt, kto z niego spożywa, nie umarł. Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił. Jeśli ktoś będzie z tego chleba spożywał, na wieki żyć będzie. Chlebem, który ja dam, jest moje ciało na życie świata" (J 6,41-51)

Szemranie zamyka nas na misterium. Jest bowiem oznaką niepewności, niewiary a także wewnętrznego buntu. Szemranie jest negatywną odpowiedzią na zaproszenie Boga do wejścia w obręb tajemnicy, w której przebywanie wymaga zaangażowania wiary oraz otwartości. Zaufanie do objawiającego jest niezbędnym elementem przybliżenia się do przekazywanego objawienia.

Dotyczy to także jednej z najbardziej złożonych tajemnic Boga, które objawił (czy lepiej rzec: podarował) człowiekowi: żywej obecności swego Syna w kawałku przaśnego, konsekrowanego chleba. Niepojęta pokora i miłość Wszechmocnego do nas, którzy jesteśmy prochem wziętym z ziemi. Miłość posunięta do niepojętego wymiaru obecności, która przynosi nam życie wieczne. Wskrzesza.

Pełnia życia jest jedynie w Jezusie. Po cóż więc karmić się ochłapami spadłymi ze stołu świata, skoro na wyciągnięcie ręki mamy Chleb dający życie?... Wystarczy przestać szemrać, zapragnąć Obecności i wyszeptać w ciszy serca: „Marana Tha; przyjdź, Panie Jezu!”