Sprawiedliość i dobro

Królestwo niebieskie podobne jest do pewnego gospodarza, który wyszedł o świcie, by nająć robotników do swojej winnicy. Umówił się z nimi o denara za dzień i posłał ich do swojej winnicy. Gdy wyszedł o trzeciej godzinie, zobaczył innych stojących za pracą na rynku. Tym też powiedział: "Idźcie i wy do winnicy, a co będzie należne, dam wam". Poszli więc. Wyszedł ponownie o godzinie szóstej i o dziewiątej i uczynił podobnie. A kiedy wyszedł o jedenastej, znalazł jeszcze innych stojących. Zapytał ich: "Dlaczego przez cały dzień stoicie tu bezczynnie?" Odpowiedzieli mu: "Bo nikt nas nie najął". Rzekł im: "Idźcie i wy do winnicy". A gdy nastał wieczór, powiedział właściciel winnicy do swojego zarządcy: "Zwołaj robotników i daj im całą zapłatę, zaczynając od ostatnich do pierwszych". Gdy przyszli ci z jedenastej godziny, otrzymali po denarze. Kiedy zatem podeszli pierwsi, uważali, że otrzymają więcej. Jednak i oni otrzymali po denarze. Biorąc więc narzekali na gospodarza. Mówili: "Ci ostatni pracowali jedną godzinę, a zrównałeś ich z nami, choć dźwigaliśmy ciężar dnia i spiekoty". A on każdemu z nich tłumaczył: "Przyjacielu, nie krzywdzę ciebie. Czy nie umówiłeś się ze mną o denara? Weź swoje i odejdź. Chcę dać temu ostatniemu jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czemu zepsutym okiem patrzysz, że jestem dobry?" Tak właśnie ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi" (Mt 20,1-16)

Sprawiedliwie nie znaczy zawsze: po równo. Zwłaszcza, gdy ową sprawiedliwością rozporządza Ten, który przenika i zna ludzkie serca. Zna więc również wszelkie okoliczności zdarzeń, intencje ludzkie, dlatego może oceniać w pełni sprawiedliwie podczas gdy ludzkie poznanie w tym temacie jest bardzo ograniczone. Stąd sprawiedliwość Boża nie wyrządza nikomu krzywdy. Z pewnością ci, którzy doświadczają ojcowskiej miłości Boga i są nią wypełnieni po brzegi, względem Niego nie roszczą żadnych pretensji. Ci, którzy praktykują autentyczną miłość bliźniego, nie będą wypominać dobra Boga uczynionego względem innych, lecz cieszyć się nim.

Gest uczyniony przez gospodarza winnicy wydaje się niesprawiedliwy. Lecz tylko pozornie. Czy jest rzeczą złą, gdy nad sprawiedliwość wysuwa się szczera, ludzka dobroć? Czy ona krzywdzi kogoś? Tylko w słabych ludziach pod osłoną rzekomej sprawiedliwości kryje się zawiść i oceny innych ludzi.

Wielu jest chrześcijan, którzy wręcz nienawidzą ludzi inaczej myślących (również na tle religijnym) czy błądzących. Łatwiej jest wysyłać ich do piekła niźli otoczyć ich życzliwością, miłością i modlitewną, cichą opieką. W ten sposób również człowiek wierzący może stawać się pierwszym, a nie ostatnim, uzurpując sobie patent na zbawienie oraz sprawiedliwość, którą pozostawić należy Bogu a nie przypisywać sobie, zwłaszcza odnośnie relacji z innymi ludźmi.