Wyrzut

Wiadomość otrzymał król Herod, bo sławne się stało imię Jezusa. Ludzie mówili: "Jan Chrzciciel zmartwychwstał i stąd działają przez Niego takie moce". Inni zapewniali: "To jest Eliasz". Jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z proroków. Gdy to Herod usłyszał, mówił: "To Jan, któremu głowę ściąłem. To on zmartwychwstał!" Bo to właśnie ten Herod, posławszy ludzi, aresztował Jana i trzymał go związanego w więzieniu za sprawą Herodiady, żony swojego brata Filipa, ponieważ ją poślubił. Jan upominał Heroda: "Nie wolno ci mieć żony twojego brata". Przez to Herodiada zawzięła się na niego i chciała go zabić, ale nie mogła, bo Herod czuł lęk przed Janem, wiedząc, że jest człowiekiem sprawiedliwym i świętym, i zachowywał go przy życiu. Po każdym przesłuchaniu go, czuł wielki niepokój, a jednak nadal chętnie go słuchał. Dzień odpowiedni nadarzył się, kiedy Herod urządził w swoje urodziny ucztę dla swoich dostojników, wyższych dowódców i dla pierwszych w Galilei. Gdy weszła córka jego Herodiady i zaczęła tańczyć, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król powiedział do dziewczęcia: "Poproś mnie, o co chcesz, a dam ci". Nawet jej przysiągł z wielką ochotą: "O cokolwiek mnie poprosisz, dam ci; choćby połowę mojego królestwa!" Wyszła, aby zapytać swojej matki: "O co mam poprosić?" Tamta odpowiedziała: "O głowę Jana Chrzciciela". Wróciła zaraz prędko do króla i poprosiła: "Chcę, abyś mi tu natychmiast dał na tacy głowę Jana Chrzciciela". Choć król zasmucił się bardzo, jednak ze względu na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. I z miejsca król posłał strażnika z rozkazem przyniesienia jego głowy. Poszedł, aby ściąć mu głowę w więzieniu. Przyniósł jego głowę na tacy i podał ją temu dziewczęciu, a dziewczę przekazało ją swojej matce. Gdy dowiedzieli się o tym jego uczniowie, przyszli, zabrali jego zwłoki i złożyli je w grobowcu (Mk 6,14-29)

Osobiste ambicje, wysokie aspiracje, chęć sukcesu, utrzymania się przy władzy są elementami degradującymi człowiecze zachowania. Ludzie stawiający siebie i swoje interesy na szczycie tworzonej hierarchii wartości, nie respektują innego człowieka. Nawet, gdy dostrzegają jego sprawiedliwość oraz świętość. Z czasem stają się niewygodni, stają się ciągłym wyrzutem sumienia oskarżającym o niegodziwość życia.
Herod czuł przed Janem lęk, niepokój, a zarazem jakąś formę szacunku. Nie była ona jednak tak wielka, by przezwyciężyć własny grzech. Żądze tkwiące w człowieku zdominują go, gdy ten nie umie bądź nie chce nad nimi zapanować.
Herodiada tańczy, a w Herodzie tańczą zmysły, targając go w nieznane. Rodzi się pokusa posiadania. Zaślepia. Człowiek wchodzi w obłędną, kręcącą się z zawrotną szybkością karuzelę grzechu.
Zawsze warto chwilę zastanowić się, zanim powie się lub zrobi cokolwiek. Chodzi przecież często o głowę. Czyjąś, ale i naszą również. Miłość ma w sobie zawsze odpowiedzialność za innego człowieka.