Owocowy mus

Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę, i otoczył ją murem, i wydrążył w niej tłocznię, i zbudował wieżę. Potem wydzierżawił ją rolnikom i wyjechał. A gdy przyszedł czas zbiorów, wysłał swoje sługi do tych rolników, aby wzięli jego zbiory. Rolnicy natomiast zatrzymali jego sługi i jednego pobili, drugiego zabili, a innego obrzucili kamieniami. Wysłał drugi raz inne sługi w większej niż ci pierwsi liczbie. Lecz z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swojego syna, bo mówił sobie: "Mojego syna uszanują". Jednak rolnicy, gdy zobaczyli syna, powiedzieli sobie: "To jest dziedzic. Chodźcie, zabijmy go i obejmijmy jego majątek". Porwali go więc, wyrzucili poza winnicę i zamordowali. Gdy zatem wróci właściciel tej winnicy, co zrobi z owymi rolnikami?" Odpowiedzieli Mu: "Ich samych skaże jako złych na nieszczęsną zgubę, a winnicę wydzierżawi innym robotnikom, którzy będą mu oddawać zbiory we właściwej im porze". Jezus powiedział im: "Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: "Ten właśnie kamień, którym budujący wzgardzili, stał się głowicą węgła? Od Pana on pochodzi i w naszych oczach jest godny podziwu". Dlatego oświadczam wam, że wam zostanie zabrane królestwo Boże, a dane będzie temu ludowi, który wydawać będzie jego owoce (Mt 21,33-43)

Przypowieść Jezusa była jasna i zrozumiała dla Żydów. Biblijny obraz winnicy to obraz Izraela. Słudzy Jahwe pracujący na jej niwie to prorocy, patriarchowie i inni ludzie służący sprawie Boga. W momencie kulminacyjnym historii zbawienia posyła swojego jedynego Syna (dziedziczącego bóstwo). To ryzyko, które podejmuje Ojciec w zaufaniu do człowieka. Taka bowiem jest miłość: zawsze ryzykuje.

Historia człowieka splata się ściśle z historią Boga. Wierny swojej miłości nie ustaje On w poszukiwaniu człowieka. Posuwa się do szaleńczego porywu, posyłając swego ukochanego Syna. Dopuszcza Jego haniebną śmierć, będącą nie tylko odrzuceniem Syna lecz również wzgardzeniem Ojca. Godnym podziwu jest ta miłość, która nie lęka się odrzucenia, lecz ciągle szuka człowieka. Nie dla własnego interesu, lecz dla dobra ludzi pragnie owoców.

Konsekwencją stale powtarzającego się braku owoców w naszym życiu jest brak konkretnej pracy na niwie naszego serca. Bóg daje wzrost, daje do niego siłę oraz inspiracje. Ale też od naszej dyspozycji i współpracy zależy owocowanie. Jeżeli przynależymy do winnicy Pana (Kościoła), znaczy, że stać nas na owoce; że jesteśmy wszczepieni w szlachetny krzew (Chrystusa). Musimy jedynie odnajdywać w sobie wolę i chęć wydania owoców. Siedząc na kanapie z założonymi rękoma, kosze naszych serc pozostaną puste.