Iść, czyli iście ważne zadanie

Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam będzie człowiek pokoju, wasze "Pokój" spocznie na nim; jeśli nie, wróci do was. W takim domu mieszkajcie, jedząc i pijąc to, co jest u nich, bo robotnik zasługuje na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Gdy wejdziecie do jakiegoś miasta i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą, uzdrawiajcie chorych, którzy w nim są, i mówcie im: "Już blisko was jest królestwo Boże" (Łk 10,5-9)

Pozdrowienie połączone z życzeniem. Nie byle jakim, bo pokoju, szalom. Tego, który tylko od Jahwe pochodzi i potrafi całkowicie wypełnić człowieka. To swoiste błogosławieństwo dla mieszkańców domu. Gdy jest w nich szczera chęć pokoju oraz poznania jego Dawcy, pokój przyjdzie w przedsionki ich domu. W imię samego Boga przynoszą go wysłańcy; apostołowie (gr. apostolos = wysłannik).

Wysłannicy Boga dostają od Jezusa praktyczne wskazówki co do wypełnianej misji. Jedyne, co mają czynić, to głosić Ewangelię, dobrą nowinę o Królestwie, które już jest pośród ludzi w osobie Syna Bożego. To przepowiadanie ma dokonywać się całym życiem apostołów, być potwierdzane znakami (np. uzdrawianie chorych). Ale nade wszystko uczniowie Jezusowi mają być blisko ludzi, do których idą. Mają „jeść i pić, co jest u nich”, tzn. dzielić z nimi ich życie, rozumieć ich codzienność, żywić się ich „chlebem powszednim”.

Tylko bliskość człowieka z innym człowiekiem otwiera drzwi serca. Tylko autentyczne świadectwo życia przemawia do innych. Wtedy nawet nie potrzeba słów. A nawet jeśli, to ludzie sami będą o nie prosić, jak o najcenniejszy skarb. Gdyż zobaczą w twarzy apostoła twarz Chrystusa Mesjasza.