Ferment królestwa

Mówił dalej: "Do czego podobne jest królestwo Boże, z czym je porównamy? Podobne jest do nasienia gorczycy, które ktoś wziąwszy, rzucił w swoim ogrodzie. Urosło i stało się drzewem, tak że ptactwo z przestworzy założyło gniazda w jego gałęziach". I jeszcze powiedział: "Z czym porównamy królestwo Boże? Podobne jest do drożdży, które kobieta wzięła i wrzuciła do trzech miar mąki, tak że całość się zakwasiła" (Łk 13,18-21)

Tajemnica królestwa Bożego. Niezgłębiona i do końca nie zrozumiała. Brakuje słów, by ją opisać. Jezus używa porównań, aby ją nam przybliżyć. Bo owa tajemnica nie ma odpychać, dyspensować od poszukiwań, ale inspirować i zapraszać. Uczniowie powoli, przez całe swoje życie, poznawali owo nieopisane misterium Bożej miłości. Poznając królestwo, poznajemy także jego władcę.

Trudnością w pojęciu tego królestwa jest jego wybitnie duchowy charakter. Nie tylko więc rozumem, ale sercem; całym sobą, człowiek ma przybliżać się do rozumienia królestwa. W ewangeliach Boży Syn wielokrotnie wskazuje na królestwo Boże. Głosić je było jego ziemską misją, wypełnianą zgodnie z wolą Ojca. To zadanie przekazał swoim apostołom; Kościołowi. To dar wspomagający nas w drodze oraz wskazujący jej właściwy kierunek. Bo samemu można zbłądzić w labiryncie życia. Można szukać po omacku.

Jezus pokazuje swoje królestwo jako wielki dom w którym dla każdego człowieka jest miejsce. Obumarłe ziarenko gorczycy wzrasta i staje się ogromnym drzewem. Zupełnie jak ziarno – słowo Ewangelii, głoszone początkowo na palestyńskich ulicach, dzisiaj rozbrzmiewa w najdalszych zakątkach świata.

Jakże niewiele potrzeba, by ziarenko przekazywanego dobra i garść zdrowego fermentu miłości przemieniło wszystko dookoła! Tak głosi się królestwo. Świadectwo życia wzrasta w sercach innych i fermentuje tam, wcześniej czy później przynosząc dobro. Oczywiście tylko wtedy, gdy nasza chrześcijańska tożsamość nie jest jak zgniłe ziarenko czy zepsute drożdże. Takie nikomu na nic się nie przydadzą.