Kontrasty

Był pewien człowiek bogaty. Ubierał się w purpurę i cienki len. Każdego dnia wiódł życie wesołe i wystawne. A przy jego bramie leżał pewien żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął nasycić swój głód odpadkami ze stołu tego bogacza, lecz tylko psy przychodziły i lizały jego rany. No i wreszcie umarł ten żebrak. Aniołowie przenieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i pogrzebano go. Będąc na mękach w otchłani, podniósł swoje oczy i zobaczył daleko Abrahama i Łazarza na jego łonie. Zawołał wtedy: "Ojcze Abrahamie, zlituj się nade mną. Wyślij Łazarza, żeby zanurzył w wodzie czubek swojego palca i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu". Abraham odpowiedział: "Przypomnij sobie, synu, że za swojego życia odebrałeś to, co dobre, a Łazarz w takim samym stopniu to, co przykre. Teraz natomiast on tutaj doznaje pociechy, a ty cierpisz. A poza tym wszystkim między nami i wami umieszczona jest na stałe ogromna czeluść, aby chcący przejść stąd do was nie mogli i aby też stamtąd do nas nie przedostali się". Wtedy powiedział: "Proszę cię zatem, ojcze, abyś go wysłał do domu mojego ojca - bo mam pięciu braci - aby ich przekonał, żeby i oni nie przyszli do tego miejsca kaźni". Abraham odpowiedział: "Mają Mojżesza i Proroków, niech ich słuchają". A on rzekł na to: "O nie, ojcze Abrahamie, ale gdyby ktoś ze świata umarłych poszedł do nich, nawrócą się". Odpowiedział mu: "Jeżeli nie słuchają Mojżesza i Proroków, to choćby ktoś z umarłych się pojawił, nie dadzą się przekonać"" (Łk 16,19-31)

Ewangelia lubi kontrasty. Jak w tym Łukaszowym opowiadaniu: bogacz i biedak, sytość i głód, cierpienie i radość. Ale też przynajmniej jedna rzecz wspólna: śmierć. Sprawiedliwa wobec każdego, bowiem każdemu z nas przyjdzie kiedyś odejść z tego świata.

W tej perspektywie powinniśmy żyć. Nie w rozpaczy tego, co nastąpi, lecz w radości i nadziei. Uczniowie Jezusa są wolni od lęku przed śmiercią, bo Mesjasz już ją pokonał. Jednakże od nas zależy, czy zechcemy uczestniczyć w pełni tego daru. Bo zmartwychwstaniemy, ale niektórzy ku wiecznemu potępieniu, a niektórzy ku życiu wiecznemu (zob. J 5,29)  O tym zadecyduje nasza miłość, której potwierdzeniem są nasze dobre uczynki. Bogacz znalazł się w mękach otchłani nie dlatego, że był bogaty, ale dlatego, że nie umiał dobrze gospodarować darami które posiadał. Nie było w nim miłosierdzia, a miłość wyparł egoizm.

Jesteśmy wezwani i zaproszeni do słuchania głosu, i już nie tylko Mojżesza oraz proroków, lecz głosu samego Boga w osobie Jego wcielonego Syna, który jest Słowem życia. Żyjąc zgodnie z zasłyszanym Słowem, oddala się od nas lęk przed śmiercią a pojawia już tutaj, na ziemi, radość bycia zbawionym.