Braciaki

Przychodzili do Niego wszyscy poborcy opłat i grzesznicy, aby Go słuchać. Szemrali na to faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: "On przyjmuje grzeszników i jada z nimi". Wtedy opowiedział im taką przypowieść: Powiedział też: "Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich powiedział ojcu: "Ojcze, daj mi przypadającą na mnie część majątku". Podzielił więc mienie między nich. Po niewielu dniach, gdy zgromadził wszystko, ten młodszy syn wyjechał do dalekiego kraju i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. Kiedy wszystko wydał, nastał straszny głód w całym owym kraju i on popadł w nędzę. Poszedł więc i zaczepił się u jednego z obywateli owego kraju, a on posłał go do swojej posiadłości wiejskiej, aby tuczył świnie. Pragnął tam zaspokoić głód strąkami, które żarły świnie, lecz nikt mu nie pozwalał. Gdy wreszcie zastanowił się nad sobą, powiedział: "Iluż to robotników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do swojego ojca. Powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu i względem ciebie. Już nie jestem godny nazywać się twoim synem. Uczyń mnie jednym z twoich robotników". I zabrawszy się wyruszył do swojego ojca. Kiedy był jeszcze daleko, zobaczył go jego ojciec i wzruszył się. Pobiegł, rzucił się mu na szyję i ucałował go. Syn odezwał się do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu i względem ciebie. Już nie jestem godny nazywać się twoim synem". A ojciec powiedział swoim sługom: "Przynieście szybko najpiękniejszą szatę i odziejcie go. Włóżcie pierścień na jego dłoń i obuwie na jego stopy. Przyprowadźcie tłustego byczka i zabijcie. Gdy się najemy, będziemy się cieszyć, że ten mój syn już był umarły, a wrócił do życia; już zginął, a odnalazł się". I zaczęli się cieszyć. A jego starszy syn był na wsi, na polu. Gdy wracał i znalazł się blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał, co jest. A on mu powiedział: "Twój brat przyszedł i ojciec twój zabił tłustego byczka, bo go odzyskał zdrowego". Rozgniewał się na to i nie chciał wejść. A jego ojciec wyszedł i prosił go. Wtedy on powiedział do swojego ojca: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie złamałem twojego nakazu, lecz mnie nigdy nie dałeś nawet koźlęcia, abym się ucieszył ze swoimi przyjaciółmi. A kiedy wrócił ten twój syn, który z dziwkami przeżarł twoje mienie, to zabiłeś dla niego tłustego byczka". Na to mu rzekł: "Synu, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, jest twoje. Trzeba było ucieszyć się i radować, że ten twój brat był umarły, a wrócił do życia; zginął, a odnalazł się"” (Łk 15,1-3.11-32)

Dwóch braci, każdy o innej wizji swojego życia. Młodszy, żądny przygód i poznania świata, wyrusza w nieznane strony. Gubi się w sobie, świat okazał się nie tak przyjazny, jak się spodziewał. Podejmuje decyzję o powrocie, niełatwą na pewno, z wszystkimi konsekwencjami jakie przynosi. Przyczyna owego powrotu jest prozaiczna: zaczyna odczuwać głód. Jest konsekwentny w podjętej decyzji: co postanowił i zaplanował szczegółowo, to też czyni.

Starszy brat, zdawałoby się porządny i ułożony, nie jest zadowolony z powrotu brata. Na tym tle widać osobiste problemy, które toczyły go we wnętrzu: zazdrość, zawiść, zanik braterstwa, niezadowolenie z przyczyny, która winna wzbudzać radość. Może czuł się niedoceniany? Nie umiał właściwie pokochać siebie i zaakceptować takim, jaki jest? W starszym bracie rodzą się utajone, nieuleczone kompleksy. Na pewno brakło mu miłości. Nie tylko do brata, ale do ojca. Zamiast radować się miłosierdziem ojca, pretensjonalnie oskarża go o nieuczciwość i niesprawiedliwość.

Miłość ojcowska jest jednakowa dla obydwu braci. Dla tych, którzy ją odkrywają stale na nowo, jest źródłem radości i szczęścia. Dla tych, dla których stała się rutyną i którzy traktują ją zimnie jedynie na sposób prawny, stanowi źródło wiecznego narzekania, pretensji, żalów, gniewu. To z kolei rodzi problemy w relacjach z innymi ludźmi.

Stojąc wobec miłości Ojca, każdy z nas musi się do niej ustosunkować. Można od niej odejść i potem się w niej odnaleźć. Ale można twierdzić, iż się ją zna, a tak naprawdę nie odczuwać jej i nie być  niej szczęśliwym. Wtedy warto zweryfikować, czy czasami nie drzemie w nas starszy brat?