Skarby i skarbów garby

Nie chowajcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i gryzoń niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną; w niebie skarby sobie chowajcie, gdzie ani mól, ani gryzoń nie niszczą, i gdzie złodzieje się nie włamują i nie kradną. Gdzie bowiem jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. Lampą ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko będzie zdrowe, całe twoje ciało będzie oświetlone; a jeśli twoje oko będzie zepsute, całe twoje ciało pogrążone będzie w ciemności. Jeżeli zatem to światło w tobie będzie ciemnością, jakże wielka to ciemność! (Mt 6,19-23)

To, co cenne oraz ważne, określamy nazwą skarb. Każdy człowiek gromadzi skarby, czasami materialne a czasami duchowe. Mają mu one zapewnić szczęście. Koncentrując się jedynie na gromadzeniu ziemskich bogactw, człowiek nigdy nie będzie spełniony. Bo prócz nieustannej obawy o utratę nagromadzonych skarbów, nienasycenia i prób ciągłego ich mnożenia, doświadczy też w rezultacie zawodu – patrząc na ich wymierną wartość.

Chrystus w całym swoim nauczaniu zachęca i zaprasza, by starać się o skarby duchowe; te złożone w darze przez Ducha w sercu człowieka. Człowiek starający się o wzrost w swoim życiu prawdziwych wartości ewangelicznych, spośród których miłość jest najważniejsza, stanie się błogosławieństwem; światłem dla innych. Odnajdzie Skarb, samemu stając się jednocześnie skarbem dla każdego napotkanego człowieka.